O Fado do Menino Morto *

Escriba estes pensamentos no ano D’el Rey de 1854.
Pola janela do cuarto e desde o jardín madrigal
se lanza por sobre a sebe o meu ollar fatigado.

Fito ao ancho un féretro que arriba ao outeiro en fronte
pola estrada que se espraia no azular do horizonte.
Nel se van vultos mobles, escuro.
Son como contrapontos, homes, mulleres e cabalos
atados á coches funéreos, de sólida tomados.

Dentro do coche principal jaz un neno
que non tivo tempo de se-lo,
e já se vai, casi dor, envolto en tênue penugem.
Un casi feto, cuberto de luz, de lume fátuo e de nuvem.

Esta mañá eu li no obituário do xornal provincial:
"Se morreu da malária malsã, o fillo único
do digníssimo notário".

Alí vai el! Eu o vexo! Digna, de cabeza baixa,
vai como triste pai, liderado o cortejo.
Acompaña dorido a procesión de tales almas en perfil.
Uns empregan sombrias fatiotas
Como estar se debe en un funeral de anjo.

Fito e por máis que olhe, inda que así
de apartado, non podo entender a clave
que en un tal fado elucide o divino arranjo
que de tan raro, faise en insólito arte.

Pregunta: ¿Como é que Deus deixa morrer así
pequeno, así tan preto, no pleno flores
da primavera, e mesmo antes do arrabalde,
antes do fastio da paixón lle arder no peito?

¿Como é que deixa Deus morrer un neno
antes de este se dea conta de o pracer
que vén c'os ares dun matinal frescor?

¿Antes de atinar nas picúlas e nos oficios
de Malazarte? ¿Antes de sentir as paraxes do tempo
nas tarde idas ao balance á sombra frondosa
dunha árbore? ¿Deixar morrer antes do calor
do afectan, que é da vida é a mellor parte?
* em luso-galaico