O mal que me Mata*

Ah, que gran ben de amor eu sinto

e que hai de facer-me Eterno

entre os mortais?

Que ben de amor que sexa

como unha inmensa dor

que despois deixa a verter

desde cantigas polos laranjais?

Que mal habería que non

se sinto no pressentir

un nubio enegrescer?

Ah, que máis ben habería

que o ben das hirtas flores

das marabillosas acordos

dos vãos cantante

a saúde o Deus en cada

novo alvorescer?

Que ben me levarão a morte

cando o corpo ao cansaço

se romper, e ao peso enorme do pasado

que revive sobre meus pés?

Se pedi a protección da virxe santa.

Se me agrada ser infiel.

Se te saciei a fame tanta

entón, mata-me a sede co teu mel.

Non quero revisar batallas que outrora

en un día prosperou

eu estiven a loitar

pero que perda ...

Que non quero que a vida segue

só por soportar, a acordo

nas praias das ilusões perdida.

ninguén sabia-te, nin eu que ta tive, te coñecida

a punto de te prever un consumido destino.

aínda que eu te queira na miña vida

impregnada de bonomia, sen de librar-se

da sensación de amado en desatino.

*escrito no idioma luso-galaico.